- Tey sóu ljóst uppá tilveruna og vórðu søgd at vera einføld í trúnni. Tey høvdu ikki stórt ríkidømi um hendi, men børnini komu væl undan. Eydnan var innanveggja. Hvat var tað, sum gjørdi lívið vert at liva?

Viðhvørt fyllir tað neiliga huglagið ov mikið. Tá er vandi fyri, at liturin og lívsvirðið verða væl dimmari. Tað er vandamikið, um tað neiliga fyllir ov nógv

Lívið er spennandi, tá ið andalig búning setur dagsskránna

- Í eina viku hava føroyingar hoyrt ein mann úr Norðurkorea siga frá støðuni hjá teimum kristnu í heimlandinum

Við jøvnum millumbilum verður spurt, hvat kristindómur veruliga er, og hvat kristna trúgvin stendur fyri. Svarið er fjølbroytt, serliga tá ið talan er um etisk viðurskifti

- Mannalívið ferst av ymiskum ávum. Vit eru ikki einsamøll, tá ið vit gingu burtur á havsins brúsandi báru

- Lívssólin er ikki altíð bjørt og unnilig. Viðhvørt skýmir á vaknandi degi. Tað hendi, at lívssólin setti, áðrenn kvøldið kom. Tað er ikki einvíst viðrák í lívsins sigling

At vera erkvisin tænir sjáldan nøkrum endamáli. Tað ber boð um, at vit ikki hvíla í tí, ið vit eru. Gagnligt er, at vit kenna og hvíla í okkara samleika

Tað er tað vælsignaða við Guði, at øll henda vakra og hugtakandi náttúran, bæði í sínum mildni og ræðandi tign. Tað vælsignaða við Guði er, at menniskjan er skapað í hansara mynd

- Tað er óheppið at leypa nútíðina um fyri tess skjótari at koma inn í framtíðina

Tað var á Vaglinum við Gamla Meinigheitshúsið ein dag í mai 2021. Signingin hevur fylgt mær líka síðan. Talan var hvørki um orðsins boðberar í prestakjóla, klædningi ella mótaklæðum. Tað ytra var sjónliga viðtikið. Tað innara lívsjáttandi livandi

- Vit kristnu mega ikki svíkja okkara høga kall. Vit eru uppsitarar hjá Guði og eru sett at røkja skapanarverkið. Ábyrgdin er latin okkum í hendi

Í dag 15. mai 2021 fagnaði Javni 50 ára stovningardagin við hátíðarhaldi á Vaglinum í Havn. Vant Merkið í húnar hátt. Fór inn á telduna og fann taluna fram, ið var hildin veitsludagin fyri 25 árum síðani. Hon er lagað til eina andakt

Hennara fløvi gav linna í stirdar vøddar. Sólin fekk tað grøna grasið framaftur, sum í morgun var hult í snjóhvítum búna

- Vit mega gerast grønari ikki einans í politikki. Okkum tørvar eina hugburðsbroyting, ið fremur ítøkilig átøk. Skilagott er at lurta eftir serfrøðini á økinum

Onkuntíð lekur millum hugsjón og avrik. Tað er rættur hins einstaka at meta um fakligu avrikini hjá okkum, ið bjóða okkum fram sum leiðarar í samfelagnum

Tær stóru kristnu hátíðirnar stuðla og treyta hvør aðra. Heildin er at finna í máliskuni um lívið frá vøggu í grøv. Har ímillum liva vit í yrki og frítíð, í gleði og sorg, í viðgongd og mótgongd

- Tað tykist mær háðan móti Føroya landi, um vit goyma Merkið burtur ella skammast við tað. Vit eru føroyingar serstøk tjóð og rúma nýggjum føroyingum

- Á veg norður um fjall í tí fyrsta tronga tunlinum bað eg so inniliga, at Harrin mátti geva mær eina einfalda gleði og ein djúpan frið í hjartað. Ein glaður umvendur maður fekk meg at biðja inni í fjallinum í bølamyrkri

Tað heilaga landið er heilagt vegna tess, at Guðs útvalda fólk er útvalt. Lyftið var givið Ábrahami, at hann skuldi nørast í stórum og verða til tjóðir

Tað andaliga er ein berandi partur av samleika teirra kristnu. Alt, ið vit avrika í verki, medferð og orðum verður myndað út frá einum andaligum sjónarhorni

Róland setir millum annað rúmdargranskingina og nýligu lendingina á Mars í perspektiv. Fylg við her

Meðan heimsmeistarakappingin í hondbólti var spæld í Egyptalandi í januar 2021, varð tað danska landsliðið undir álvarsligari útspilling á teimum sosialu miðlunum

- Tað kendist vælgerandi at koma inn í tann kristna felagsskapin. Tann fyrsta tíðin var góð og full av góðsku. Vit vóru móttikin við heitum hjørtum og opnum ørmum

- Tá ið mett verður um kristnu trúnna hjá øðrum, mega vit vanda okkum um orðini. Tað er ikki skilvíst at fella ein andaligan dóm yvir onnur. Í halgubók verður staðiliga ávarað ímóti, at vit úttala okkum neiliga um menniskju

- Onkuntíð hava vit hildið, at tann nýggja tíðin hevur flutt okkum burtur frá teimum gomlu kristnu virðunum, t.d. umsorgan, hjálpsemi og næstrakærleika. Vit, ið fyltu fjølmiðlarnar við neiligum orðum, hava partvíst mistikið okkum, tá ið talan er um etikk og fólksliga hugsan

Um jóltíðir møtast mótsetningar. Tað góða og tað ónda. Tað friðarliga og ógvusliga. Nýborið lív og týning av lívi

- Jólini eru ein nýggjur møguleiki. Vit kunnu byrja av nýggjum. Ella vit dagføra og endurnýggja tað, ið krevur ábøtur, so lívið verður livandi nærvera

Í gluggunum hongur jólastjørnan. Tað er ein serligur dámur. Angin av friði hongur í rúminum. Tað er friðsælt uppá tann góða mátan, hjávera í nærveru. Ikki kaldur friður, har tøgnin sum kuldi setur seg á rútarnar

- Jólahøgtíðin er veitslan hjá børnunum, men ymiskt er hvussu vit uppliva hesa tíð. Henda lýsing av jólum er hin sama tvær ferðir, seinnu ferð lisin aftanífrá

- Henda vikan (48/20) hevur verið ófrættakend

Tað var lagt niður í okkum frá barni av, at vit skuldu vera vinarlig og høvisk móti øllum menniskjum. Tað lá teimum gomlu tungt á hjarta, at vit bóru okkum siðiliga og virðiliga at móti teimum, ið vóru skerd í førleika ella avmarkað á annan hátt

- Sjúkrarøktarfrøðingarnir gera eitt manngott arbeiði í nærlagni og trúfesti. Undirritaði telist millum teirra, ið metir tað hóskiligt, at tann fakliga dygdin í verki teirra, sæst aftur í einum lønarsáttmála, sum sjónliga virðismetir gerningin

Lívið er heilagt. Tað er ikki ein viðfáningur. Ei heldur er talan um tilvild, sjálvt um mangt tykist tilvildarligt. Menniskjan er skapað í Guðs mynd, og hvør einstakur er nakað heilt serligt. Skapaður í Guðs mynd, tað er fyri mær tað størsta

Danin Søren Kierkegaard er heimskendur fyri sínar eygleiðingar og djúpu hugsan. Tað er ein frægd at lesa bøkur hansara, hóast okkurt er, sum er torskilt og óskiljandi

- Fyri fleiri árum síðan órógvaði tað sinnið at hoyra samrøður í fjølmiðlunum, har prædikumenn (m/k) greiddu frá strongd, ið stóðst av kirkjuligum arbeiði. Ber tað veruliga til at vera ov ágrýtin og virkin í Guðs ríkis víngarði?

- Eisini Brøðrasamkoman ríkaði mítt lív fólksliga og andaliga. Mangir brøður hava biðið fyri mær, tá ið á stóð í mínum kalli. Eg havi merkt Guðs heilaga anda lívgandi og livandi í teirra nærveru

Møguliga hava vit, ið nú sita á teimum ovastu rókunum, verið stýrandi og ov varin. Tó endamálið var jaliga hugsað, at verja sjúk, eldri og fólk í vandabólki móti smittuni

Minnist eldri menn tosa um, hvussu tann nýggja rásin varð løgd í berginum eftir eitt skriðulop. Tann gamla smogan ella gøtan var burturi, og ein nýggj gongd leið varð funnin. Tað ráddi um at síggja lendið við nýggjum brillum, síggja nýggjar leiðir, síggja avbjóðingar heldur enn forðingar

Vit kristnu ivast onkuntíð um eitthvørt, ið nemur okkara trúarlív. Ivin er fylgisveinur lívsins. Enntá lærusveinurin Tummas ivaðist um vitnisburðin, ið varð borin honum um hin upprisna Jesus Krist. Lærusveinarnir søgdu honum: “Vit hava sæð Harran.”

Mitt í gleðini hoyrdust nøkur suff. Hetta staðið í vitnisburðinum var kensluborið. Hann angraði so inniliga, at hann ikki hevði verið Guðs kallið líðin í yngri árum. Tað runnu nøkur tár, og tað var longri millum orðini

Onkuntíð hoyrist útsøgnin, at vónin um himmalin er fyri barnsligar sálir. Valla er tað allur sannleikin. Tað finnast væl lærd fólk og dugnalig vinnulívsfólk, ið liva sítt kristna lív í tí heimliga og yrkisliga

- Fyri nøkrum árum síðani gav ein tilkomin maður mær avrit av eini bøn, ið var skrivað við dyrnar inn í eina enska kirkju í 1610

Grundvøllurin hevur alt at siga. Einhvør verkætlan hevur eitt ítøkiligt støði at byggja á, um ætlanin hegnisliga skal eydnast í verki

- Onkuntíð varpa vit órudd út í rúmið, órudd, sum ikki er aðrastaðni enn innaní okkum sjálvum

- Vit bæði konan avgjørdu at ferðast í egnum landi, áðrenn vit fara av landinum í summar at vitja okkara kæru í Danmark

- Hvat er frælsi? Boðini eru ymisk, og eru tengd at, hvønn vit spyrja

- Við eini gerandisligari mynd lýsir skaldið Jacob Hansen (1881-1967) kristnu trúnna. So einfaldur og líkatil er hin ævigi friðurin í trúnni á Jesus

Andakt til dýra biðidag. Øssur Kjølbro, prestur, lesur

- Mínir seyðir hoyra reyst mína, og eg gevi teimum ævigt lív! Jóhannes evangeliið 10,22-30. Sálmur nr. 154