Tað manglar ein bátur undir Vestmannabjørgunum í ár. Ein svartmálaður seksæringur við frambygdum brúnligum húsi. Í nógv harrans ár førdi hann ferðafólk undir Vestmannabjørgini, men nú stendur hann í neystinum. Skiparin er ikki ímillum okkum longur.

Tað var um hesa tíðina í fjør at Palli Lamhauge sigldi seinasta túrin Eystur undir Land.

20 ferðafólk vóru við, tá Fríðgerð legði frá landi tann dagin. Eftir ferðafólkalistanum at døma, vóru tey ein blandaður skarði úr nógvum ymsum londum, sum eisini púra vanligt er. Men neyvan mundu tey ána, at hetta var ein søguligur túrur, tey sluppu við á.

Palli skemtaði, sum hann var vanur. Fortaldi fólkunum onkra góða og reypaði um vestmenningar uppá tann sjarmerandi mátan, sum bara hann dugdi.

- Veitst tú, hvussu havnarmenn kalla sporlið á fiski, spurdi hann hjálparmannin, sum mátti svara noktandi. - Teir kalla tað róðrið, segði hann við sínum serliga skálkabrosi. Og so var látur í stýrihúsinum. Men seinni, tá teir sigldu heim, lat hann leka út millum rivjabeinini, at nú vóru kreftirnar farnar at ganga undan. Hann var heldur ikki nakar ársungi meira.

Eftir hetta gekk tað skjótt niður á bakka, og Palli Lamhauge legði árarnar inn fyri seinastu ferð í november.

Hann var ein slóðbrótari í føroyskari ferðavinnu, sum má sigast at hava verið ein verulig vinna her í Vestmanna í nógv ár. Gamaní hava vestmenningar í mannaminni siglt ferðafólk Eystur undir Land. Men Palli sá møguleikan, fekk sær fastar fráfaringartíðir og, ikki minst, fekk bátin góðkendan av myndugleikunum til hesa sigling. Tá varð tað ein vinna.

Mangur vestmenningur mann hava hámett hann, tá hann fyri fjórðu ella fimtu ferð tann dagin kom undan Stígnum, fullfermdur av ferðafólki. Og so hirdi avstað aftur lítla løtu seinni.

- Nú ert tú móður, segði eg við hann ein av hesum døgunum fyri fleiri árum síðani.

- Nooyy, ikki so longi sum eg eri ungur, svaraði hann, og sendi mær eitt bros.

- Nú skovlar tú inn, hoyrdi eg ein siga við hann eina aðruferð.

- Við hvísl, var svarið.

Tað er munur á at standa úti og snísa uppí ættina, sum hann gjørdi, og so hjá okkum, sum í dag sigla, hvíttklæddir í bleytum stóli og turrir í øllum veðri.

Í vetur fór ein stórur partur av Mattassarrók í havið. Tað var ein lomvigarók við eini 10-20 fuglum, sum lá so passaliga væl fyri, at ofta varð steðgað har og peika og fotograferað. Kanska hendi tað um jóltíðir, tá hvassur stormur lá av vestri í dagavís við stórbrimi beint inn í Seyðskoragjógv, har rókin var.

Ella kanska fór hon í november.

Men soleiðis broytist alt við tíðini.

Tað verða vit mint á, hvørjaferð vit vitja fuglabjørg, drangar, gjáir og holur, eins og tey í Norðstreymoy, sum veður og vindur hava máað ígjøgnum øldir. Ímeðan nógv ættarlið av vestmenningum eru komin og farin.

Heðin Brú sigur í Fedranna Talu, at lívlát er ikki deyðin. Lívlát er tað at seta av sær førningin við vegin, til onnur at bera víðari fram. Tað er tá tægan, tú setir frá tær, er tóm, at tú ert ein deyður maður.

Í Pallasa tægu var ivaleyst nógv, sum eg onki veit um, ella ikki eri tann rætti at siga nakað um. Men eg veit so, at hann var við til at leggja lunnar undir vinnuna hjá okkum, sum eru í dag.

Og ærað verið minni hansara fyri tað.

Gunnar