Tað gleðir mítt hjarta, at hoyra øll vælevnið nevna tey eldru. Vit eru øll samd um, at tað skal nýhugsan inn á økið.

Tá í omma mín doyði, fann abbi mín nýggja unnustu í Íslandi. Tað gekk ikki long tíð, so flutti hann til Íslands.

Í Garðarbær, sum býðurin eitur, flutti hann inn til nýggju unnustuna, inn í eitt eldrabýlið. Ein lítið hús, ið var innrætta við øllum hentleikum til eldri fólk, hurðanar vóru breiðar, eingin trappa, eingin gátt. Og so var møguligt at trýsta á alarmin, bæði á wc'inum, kamarinum og aðrastaðnis.

Júst hetta gjørdi, at abbi føldi seg tryggan, tí um nakað hendi, so var øll hjálp beint við.

Stutt var eisini til grannan, hetta var eitt samfelag í samfelagnum.

Í grannalagnum vóru nemliga starvsfólk sum hoyrdu til eldrabýlini, har var eisini aktivitetsrúm, felagsrúm og mangt annað. Har var enntá hiti í túninum og gongubreytini, so eingin ísur kundi leggja seg á um veturin.

Hann var í tryggum hondum og var sera glaður fyri at vera fluttur inn har, hann fortaldi mær, at hetta ynskti hann eisini í Føroyum, til Føroyingar.

Og tað besta við øllum var, at hann kundi búgva heima sum longst, fáa betri økonomi og so var hann sikraður pláss á ellisheiminum, sum eisini var í grannalagnum.

Vit muga virða okkara eldru, tey hava lagt lunnar undur okkara samfelag, eitt samfelag vit kunna byggja víðari uppá. Lat okkum geva aftur av øllum tey hava givið.

❌ við Jan Zachariassen
Kommunulistin