”Nú er samband,” var tað allarfyrsta Símun segði í telefonini,  hvørja ferð, eg ringdi til hansara – og so flenti hann í kíki. Sjálvironiskt var tað, tí dupultur týdningur skal leggjast í setningin. Símun var fullveldismaður, væl ankraður í teimum góðu, gomlu føroysku virðunum. Heini O. Heinesen, sáli,  var hansara maður. Kunoyingar, báðir tveir… Pápin, Álvur (deyður í 2015), var hagani.

Men uppvaksin og búsitandi í Funningi, higani mamman, Dora (doyði í 2011) var. Í hesi mergjaðu bygdini við aldargomlu søguni. Kanska longstu søguni yvirhøvur, her á landi… Vit vóru mangan í lag, Símun og eg báðir. Faktiskt var Símun javngamal við yngsta bróður mín. 32 dagar ímillum teir – men føddir í hvør sínum ári. Símun hevur altíð verið serstakur – eitt undurbarn, sum tey gomlu søgdu. Hann fór heilur og sælur inn í alt, sum hann tókst við.

Seinastu 25 árini hava vit hitst ofta, sera ofta. Og vit hava havt ein regluligan felagsskap, bæði í gaman og álvara. Símun var ikki altíð beinrakin, sosialt. Vit rundanum hann, hava bæði hildið ondini og krimpað tær, tá hann gloymdi alt um etikettina. Sannleikin er, at Símun var yvirhøvur ikki til tey størru høpini. Jú færri, jú betur… Hann brillieraði, tá hann sat, ella virkaði, saman við teimum heilt fáu. Tað veri seg umborð ella í heimbygdini.

Tá Símun traðkaði inn í lítla bólkin, felagsskapin, vistu vit, at hann fór at geva sítt íkast. Og lat meg beinanvegin vera erligan: Tá hann hevði tikið ov rívan til sín av tí váta slagnum, so kundi tað skjótt fara av sporinum. Altíð góðsligur, gjørdi ikki haltari hønu mein. Men innara, sosiala kumpassin kundi kollapsa. Síðani foreldruni fóru, versnaði drykkistøðan hjá honum. Tað var Símun sjálvur, sum fann pápa sín lívleysan innanfyri stovuhurðina, tann eina morgunin. Tíbetur dugdi Símun væl at seta orð á hendingina – men ongin ivi er um, at slíkt ávirkar nógv. Og ikki minst hjá einum viðbreknum, hugsandi og introvertum manni.

Eg fegnist um løturnar saman við Símun. Hann hevði knívskarpt minni – sum borgmeistarin í Runavík segði um ein: ”Hann hevði eitt hukomilsi sum hjá elefanti.” Hann visti at siga frá óendaliga nógvum søgum og anekdotum úr Funningi og úr Kunoy. Týðiligt var, at hann hevur sitið undir hvørjum orði, og lurta væl, tá foreldrini og onnur góð fólk, hava greitt frá. Hann fór í smálutir, tá hann lýsti ymisk familjuviðurskifti. Kortini helt hann seg ikki vita nóg mikið. ”Mamma visti…! Dam’murin og Reynamaðurin… teir vita!” Og so var tað musikkurin… og føðingardagar… Símun var ein umvandrandi leksikon. Hann visti snøgt sagt ALT, á hesum økjunum. Vit sótu ótaldar ferðir við opnum munni, beundrandi, og nýttu løtuna, tá hann hann oysti av síni framúr vitan.

Símun hevur roynt seg á øllum møguligum økjum. Men havið gjørdist hansara lív. Eg havi prátað við nógvar, sum hava siglt saman við Símuni. Hann fær sama skotsmál altíð: Framúr góður sjómaður – ein tann besti línumaðurin yvirhøvur. Tíverri, tað váta slagið fekk valdið á honum, og tí var hann afturúrsigldur íðan og so ofta. Tað endaði so við, at hann legðist upp á turt – og tað var ikki gott.

Símun var hjálpsamur og gávumildur. Hann leyp í stúvlarnar, tá gjørt var klárt at sópa. Hann rann eftir kúbeininum, hamarnum, skrúvumaskinuni o.s.frv., tá okkurt viðlíkahald skuldi gerast. Gávumildni – ja, hvar skal eg byrja… Allar tær røstu greipirnar, hann, við einum stórum smíli, gav til familju, grannar og vinir… og greipurnar høvdu hingið umborð… 1.floks matur!

Símun gekk høgt upp í tær góðu, gomlu siðvenjurnar: At vitja fólk, heilsa uppá,  frætta um heilsustøður, spyrja um familjuviðurskifti, minnast høgtíðir og hátíðardagar o.s.frv.

Pauli Nielsen, gamli rektari mín, umsetti úr yrkingini «In Memoriam (1849)» eftir Alfred Lord Tennyson: «Heldur missa teg, enn ongantíð hava kent teg.» Eg fari at sakna Símun almikið. Tað tynnist í flokkinum uppi í Túni. Tankar mínir leita til mín góða vin, Jóan Petur, beiggja Símin, sum flutti niður til Esbjerg fyri nøkrum árum síðani. Og til Onnu, systir Símun, sum eisini býr í Esbjerg, saman við manninum, Jógvan, og børnunum Jónfríð og Heina. Tit øll, saman við mammubeiggjum, mostrum, pápabeiggja og øllum teirra, systkinabørnini, sum Símun ofta errin remsaði nøvnini upp hjá, finna troyst í – sum Anna, systi – skrivaði – «at hann aftur er saman við foreldrum sínum - teimum gomlu.”

Jákup