Tín burður varð mikil og strangur,
havið sum vann miklan dyst,
Vegur til veggja so langur,
at har kravdist snildi og list.
Tey løgdu til brots, djarva liðið,
Her heima, úr Suðri í norð,
at telva tað dyggasta stigið,
Og alvunum frægastu kor.
So torføran leik sær at bjóða,
væl vitandi ymiskt alt er,
Øll oyggjabørn saman at sjóða,
Í felag at síggja tað verð.
Sum leitar til heimin hin vísa,
har boðan og skyn vella fram,
Í huga og barmi at hýsa,
Ta tráan sum leikurin kann.
Tann logi teg birti í dirvi,
og lunnar legði um land,
Skal loga, tá løtan er stirvin
og uppaftur birta tín brand.
Vit minnast tað góða og vonda,
vit farast og koma á gátt,
Men kveikja ein leitandi anda,
sum elur fram vitan og mátt.
Tíðirnar nýggju at skoða,
vit skymast og byggja ta vón,
Við vinum og frændum at náá,
læru og frælsari sjón.
Páll á Reynatúgvu
Fyrrverandi næmingur
Um tú veitst okkurt, sum VP ikki veit - skriva so til vp@vp.fo
