Síðani Høgni Hoydal fór frá, hevur kulturmafian havt tað strævið.

Tey hava verið lopin um, og tað hevur verið langt millum heiðursprísir úr bæði donskum og føroyskum kassum.

Coronain hevur heldur ikki bøtt um ta kulturellu krisuna.

Tey hava heldur ikki fingið so nógv pláss í almennum fjølmiðlum, har tey plagdu at fortelja um hvønnannan og skammrósa hvørjum øðrum, meðan tey hvassliga útihýstu øllum, sum ikki eru nóg "mentaði".

Men nú hevur Landsmøsnarin fingið nokk!

Fyri ikki at verða heilt anonymur, hevur hann proklamerað: at hann fer at geva danskarum nøkur oyru afturímóti teimum astronomisku veitingum, hann hevur fingið úr alskyns donskum grunnum í áravís.

Tað er ein absurdur sjónleikur, men hann vil vera raskur drongur og hoyrist og sæst afturfyri.

Hann sat og geispaði í Bruxelles nøkur ár, sum eitt kulturelt appendix til okkara táverandi sendikonu í EU.

Tað var ikki øgiliga tungt arbeiði.

Men nú hava sendingar-hjúnini fingið ein heilt sjónskan ser-status.

Tey SKULLU FJARRØKJA eitt sendi-embæti í London via ein skerm, líka úr Havn.

Hetta er heilt unikt og ein serføroyskur sendikulturur.

Hjúnini og Føroyar spara nógv við hesum heima-diplomatiska tiltaki.

Teir diplomatisku sendingarnir nýtast ikki at fara úr morgunskónum og ikki lata seg í diplomatklæðir, spara bæði benzin, ljós, varma, klædnavask og dýrar matstovur, sum hóska til ambassadu-umhvørvið.

Áttu vit ikki at latið teir einsamøllu kollegarnar í Moskva, Peking, Tel Aviv og Reykjavík bara komið heimaftur, so teir kundu sitið í Havn og spælt sendimenn?

Tað hevði SPART bæði tíð og pengar.

Virgar T Dalsgaard