Tað eru tíggju ár síðani, at Alexandur Kristiansen læt sítt seinasta yrkingasavn út. Nú er hann aftur á pallinum sterkari enn nakrantíð.

Tittulyrkingin er ein hugvekjandi og tølandi tekstur, sum sigur frá, at í skýmingini slíta oyggjarnar seg leysar úr botni.

Eins og yrkjararnir undan romantikkini vistu, so veit høvundurin, at í skýmingini er markið millum himmal og jørð burturi. Hesi gerast eitt. Tað er tá, at yrkjarans hugflog er máttmiklast og tær andaligu kreftirnar sterkast. Yrkingin endar við hesi hugkveikjandi myndini:

"Eisini stóru ferðamannaskipini víkja viðhvørt frá síni kós / tá ið mánin spakuliga hálar í tey".

Onkur yrking leggur fyri við hálovan av ymiskleikanum í tí føroyska grasinum, men endar við hesi poltisku niðurstøðu:

"Og kortini eftir so nógv ár / er tað føroyska grasið framvegis danskt".

Ímeðan onkur onnur yrking hevur tað fullkomiliga eyðsæddu niðurstøðuna um Nólsoynna: "Hennara frávera er altíð / nærindis".

Savnið er annars sett saman av natúrlýsingum, hugleiðingum um málningalist, hvat tey deyðu gera í sínum fríløtum, menn undir hatti, busstúrar og mangt, mangt annað. Yrkingarnar eru grundandi, skemtingarsamar og bersagnar alt í senn.

Tann seinasti teksturin endar við hesum reglum um sólina: "sum støkkur upp hvønn morgun / sum var hvør dagur tann fyrsti".

Eini ráð, sum lesarin kanska átti at gjørt til síni egnu:

Alexandur Kristiansen: Flotoyggjar.  Føroyaprent prentaði og gjørdi permuna. Mentunargrunnur Studentafelagsins,  89 bls.