Legði tú lætta og kvikliga gongulagið afturat, so sást skjótt, at tað var Herman í Andarisa, sum var á ferð.

Nú góði, var fasta heilsanin. Og sjálvt um Herman uttan iva hevði sítt at dragast við, sum fólk flest, so gav hann tað sjáldan til kennar. Altíð smílandi.

Ikki tí, hann hevði dirvi til at standa við sítt bæði í politikki, skemti og bygdalívi annars.

Javngamal við Eyðfinn, yngra sonin, og væl við bæði Eyðbjørn og Lis, skerst ikki burtur at gøturnar hjá okkum flættaðust javnan. Hóast Karolina varð mostur Vinnie, so munnu tey bæði í minsta lagi hava kent seg sum eykaforeldur hjá henni. Soleiðis hevur tað altíð kenst.

Harafturat vóru pápi og Herman væl í gaman og álvara.

Serliga vóru tað høgtíðsdagarnar, at gingið var á gátt hjá hvørjum øðrum. Altíð so hugnaligt og stuttligt hjá Hermani og Karolinu, sum tíverri fór alt ov ung.

Herman smæddist ikki millum okkum yngru, um vit høvdu eina kenning tá vit komu á gátt. Kom eisini fyri at hann tók ein munn, um góða lag var. Fyri felagsskapin, sum hann tók til.

Treiv lættliga í ein sang, við síni vøkru kláru rødd. Klassikarin gjørdist skjótt “Faðirs míns hond” sum hann so rørdur sang so hjartaliga. Og sjálvandi sungu vit eisini hann, tá Herman var borin út úr Sands kirkju, til sín síðsta hvíldarstað á foldum.

Herman og Karolina bæði komu úr grannahúsum, í Andarisa og Ísansgarði. Bæði úr stórum barnaflokkum, og hóast korini neyvan hava verið glæsilig í materiellum virðum, so hevur hjartarúmið væl og virðiliga laða lívið til tað góða í báðum húsunum.

Av tí sama gjørdust syskinabørnini nógv. Plagdu at skemta við Eyðfinn um at hann átti eina heila bygd av systkinabørnum, sum ikki er heilt av leið.

Herman tókst við mangt og hvat. Róði út, var til skips, rak gistingarhús, spældi føstulávintsskemt og sjónleik. Og so var hann íðin fjeppari hjá B71 eisini.

Seinnu árini var hann fastur fúsur í stóru gravimaskinuni hjá Landsverki, gummigedini, sum vit dreingir kallaðu hana. Hóast tað kundi tykjast langt upp í húsið, og støvið dimdi rútin, so sóust altíð glógvandi eyguni á Hermani, tá hann heilsaði uppá hvønn pilt í bygdini.

Herman var ein av teimum sum ivaleysur helt at í Føroyum skulu føroyingar ráða. Uttan iva hevur uppvøksturin, og framburðurin í hansara tíð lagt lunnar undir hugsjónina.

Við Hermani hevur Sands bygd átt, og mist eina serstaka bygdamynd, sum laðaði lív og gleði á leiðini.

Tað var svárt at siga Hermani farvæl, tí hann var á mangan hátt brúgvin til tey mongu í grannalagnum, sum fóru alt ov tíðliga.

Hinvegin kunnu vit ætla at Herman so sælur stendur við “faðirsins hond” og heilsar teimum sum fóru.

Við Hermani er enn ein stjørna tendrað á hválvinum, men minnini glógva leingi á foldum.

Páll á Reynatúgvu