Boðini eftir Fróða Sørensen komu alt alt ov tíðliga, einans 50 ára gamal.

Vit snakkaðu saman kvøldið fyri, har vit planløgdu, hvussu nú vit skuldu gera, fyri at skjóta fugl, tá ið tú komst heimaftur. Lítið vistu vit, at hetta skuldi verða síðstu ferð vit snakkaðu saman.

Saknurin er og verður stórur vinurin.

Løtunar hava verði nógvar og sera góðar saman. Vit hava drigið nógvan fongin heim, har grindin hevur havt okkara størsta áhuga. Ein grindamaður av Guðs náði vart tú og einki minni enn tað.

Veiða og matgleði hava hildið okkum saman hesi nógvu árini og eri eg sera takksamur fyri tað.

Takk fyri tín stuttliga og blíða vinskap.

Som han nu sad og spejdede trindt, han stråler så højt op at stige.

“Der så jeg blåsteret af en grind!” han hastelig monne skrige.

“Snørene ind og årene ud, gudsdød, jeg ser hende end.

Sæt masten op og gør grindebud, og båden med snarhed vend!”

Sjóstúkan hejstes i højen mast, mod fótalunnar de spændte, roede, så årerne næsten brast, og båden på havet vendte.

“Jesus give, hun måtte dø, og Gud beskære os lykke; til kirken i Våg på Suderø jeg skænker et altersmykke!”

“Og gid hun benene lægge må, det er en gruelig flok, de fattige skulle min bådspart få, jeg selv får alligevel nok.”

Raske drenge grind at dræbe det er vor lyst.

Æra minnini um mín góða vin Fróða Sørensen.

Bogi Hansen