Tað er mangan, hesi mongu árini, eg havi hugsað um tey, sum á hvør sín hátt hava lagt sítt til menningina av føroyskum tónleiki.

Júst hetta hevur Bjarni Restorff gjørt, tí gjøgnum góð 40 ár, hevur hann ótroyttiligur verið við í at læra upp føroyska ungdómin, sum í dag kunnu føra hetta víðari.

Eg minnist ofta Bjarna koma til mín, tá eg hevði skrivað ella sagt okkurt um onkra útgávu, at hann júst var ein av hesum, sum ikki var í nøkrum formi fyri arrogansu ella føldi seg raktan, men heldur vildi vera stimbrandi og vildi geva mær dirvi.

Bjarni var lættur at vera saman við, tí hann dugdi hetta við menniskjum og at geva einum ein góðan og stimbrandi áhuga, at geva sítt!

Hann var ikki hesin uppblásti og sjálvglaði, sum førdi seg fram, men var glaður um, í sínum stilla førleika, at kunna geva tað frá sær, sum so mong í dag kunnu takka honum fyri!

Frá ungum árum minnist eg Bjarna, at vera tann, sum visti nógv um tónleik, so eg vil gjarna takka honum fyri, at hann hevur lagt sítt til føroyska tónleikin.

Hann hevði eisini stóran alsk fyri kórtónleiki, so eg kann bara vera ein av mongum, sum kann vera takksamur fyri allar fantastisku konsertirnar, sum Tórshavnar Manskór hava givið okkum!

Her komi eg aftur at hugsa um hetta við tónleikaoyranum – og hvussu hann plagdi at sláa stemmigaffilin, so tónin kundi setast.

Gaffilin er sligin fyri seinastu ferð, men vit eiga minnini eftir ein av okkara frægu - innan føroyska tónleikin.

Vit hava nógv at takka Bjarni Restorff fyri!

Hvíl í friði, vinurin!

Heilsan
Fríðálvur A. Jensen